Vandaag zat ik in de trein richting Maastricht. Mijn roots liggen daar en van de weinige familie die daar nog woont, is er gelukkig nog een neef die na vele omzwervingen weer in zijn vertrouwde nest is beland. Daar mag ik vandaag en morgen mijn intrek nemen. Reizen per trein geeft mij per definitie een vakantiegevoel. Even weg uit je dagelijkse omgeving en genieten van het landschap dat aan je voorbijtrekt. Nog een prettige bijkomstigheid: even niets hoeven doen! Gedwongen zitten en heerlijk voor je uit staren. Wat is de natuur toch prachtig en divers. 

Ik moet denken aan een leerkracht bij wie ik stage liep. De kinderen hadden de opdracht gekregen om een boom te tekenen. Trots kwam een schattig meisje haar tekening laten zien en ze was zo creatief geweest om een paarse boom te tekenen. Omdat dit niet paste in het denkbeeld van de juf, werd de tekening verscheurd en kreeg het meisje de opdracht om opnieuw te beginnen en toch echt een groene boom te tekenen. Ik was verontwaardigd en plaatsvervangend verdrietig, maar te bleu om hier iets van te zeggen. Ik kijk weer naar de bomen die aan mij voorbijtrekken. Zoveel kleuren en ja, zelfs paars. Hoeveel moois gaat er aan je voorbij als je niet echt kijkt? Ik kijk om mij heen en zie mijn medereizigers gebogen zitten boven hun mobieltjes. Ik kan niet oordelen over het belang van het nieuws dat er gelezen wordt, maar denk wel: “jammer dat je al dat moois mist”!